عادت محال

عادت می‌کنیم، عزیز من، آخر عادت می‌کنیم. به این دوری به این اشک به این غم، ما عادت می‌کنیم.

به بودن‌ها و نبودن‌ها و تکراری‌بودن‌هایمان، به تاریک‌ بودن روزها و خورشیدِ بی‌فروغ دوران‌هایمان، به عاشق‌نبودن‌ها و دوری‌ها و سردی‌هایمان، به لالایی‌های لالِ لولی ما عادت می‌کنیم.

به تاریکی در روز روشن عادت می‌کنیم، به خنده زیر پنجه‌ی عفریتان و به اشکِ خاموش هم‌آغوشی، به معجون گس فراموشی، به این رؤیاهای تن‌فروشی‌هایمان، ما عادت می‌کنیم.

ما به لالاییِ هق‌هق خفته بر سینه، به موسیقیِ فریاد گریه در چشمان غم‌آلود خنیاگری خاموش و به گرداب پریشانی، ما به موج خشک اندوه بر کویر ماتم‌زده‌ی اعصار عادت می‌کنیم.

عادت می‌کنیم ما به حجم ناگفته‌های طوفانی، به سیلاب ناخنده‌های بارانی در این تاریک‌شهر نورانی و به دریای بوسه‌های ناجُسته از آن معدن یاقوتِ پنهانی، ما عادت می‌کنیم.

به سرسام و هجوم بی‌امان اندوه بر این سینه‌ی مسکین در این پیکر طاعونیِ مجنون و مشت‌های پیوسته‌ی جنونی بر این تن عاشق‌پیشه‌ی افگار و زخمین است که عادت می‌کنیم.

به این مغاک ظلمانی به این کوری در پس چشمان شهلا و کراهت احساس در دستان معشوقه‌ی خیالی، به یاوه‌های خویش در صفیر یکنواخت بادهای عالم عادت می‌کنیم.

آخر عادت می‌کنیم به نبوسیدن‌های هم، به هم‌آغوشی‌های خیالی شب‌ها و به این نبودن‌های هم، به رنج ازدست‌دادن‌هایمان هم آخر دور از هم عادت می‌کنیم.

به عادت‌کردن‌های پیوسته‌مان هم عادت می‌کنیم.

ما به هم بی هم اما آخر کِی عادت می‌کنیم؟

روزنوشت #۱۶

یکشنبه ۱۷ تیر ۱۳۹۷ / ۸ ژولای ۲۰۱۸

جمعه آزمون استخدامی داشتم. امیدی به قبولی ندارم و صرفاً برای خلاصی از شر سیخونک‌های بی‌امان خانواده تن به آزمون دادم و می‌دانم خیلی‌ها بهتر از من بودند. نکته اما مکانش بود.

جایی بود نزدیک همان جایی که از آن بارها و بارها سوار اتوبوسی شده بودم به مقصدی که دیگر نیست. مدام می‌خواستم راه بیفتم و با خودم بگویم گور پدر دنیا و همه‌چیز، سوار بشوم و بروم جایی که الان با تمام وجود می‌خواستم باشم ولی می‌دانم هرچند مسیر همان است و راه همان و مصافت همان، آن مقصد دیگر وجود ندارد. من دیگر هرچند دفعه هم که این راه را طی کنم، دیگر مقصدی نیست تا به این سفر پایان بدهد. دیگر آن مقصد نیست.

من هم دیگر آن آدم نیست. این روزها حتی درست نمی‌دانستم کیستم. این روزها سرگردانی‌ام در ضریب بی‌پایانی ضرب شده و حاصلی چنان نجومی پیش رویم گذاشته که شاید تا ابد هم نتوانم این کلاف سردرگم اندیشه را بگشایم.

 

و

۱. جلد دوم گریشا را هم همان روز تحویل دادم؛

۲. باید جلد ششم جغدها را شروع کنم اما حوصله‌ام نمی‌شود؛

۳. من از ترجمه بیزارم؛

۴. از خودم هم؛

۵. از این وجود هم.

 

پ.ن

این نوشته‌ی ملعون یک بار اشتباهی پاک شد و دوباره نوشتمش. از نظرم قبلی بهتر بود و همین نشان می‌دهد هر حس در همان لحظه دلنشین است. هر احساس را باید تازه‌تازه مثل نان گرم خورد، نه که بگذاری بیات بشود و کهنه که شد، تازه بخواهی به دندان بگیری. اگر بگذاری احساس سرد و کهنه بشود، لایق عطر شامه‌نواز و طعم خوشگوارش نیستی.

تولدنوشته‌ها: از تو بهتر از رود روان

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

روزنوشت #۱۵

جمعه ۸ تیر ۱۳۹۷ / ۲۹ ژوئن ۲۰۱۸

عزیزانم، می‌دانید من چقدر خودآزارم. می‌دانید من خیلی خودآزارم. می‌دانید آنقدر خودآزارم که نگو.

برای همین هم است که می‌روم تمام گفتگوهایمان را از توی تلگرام و پیامک‌های گوشی می‌خوانم تا یادم بیفتد چه شد که به اینجا رسیدیم. برای همین تمام نوشته‌های روی وبلاگم را دوره می‌کنم تا این خط سیر دوباره برای‌ام زنده بشود. برای همین تمام یادداشت‌هایی را که به هزارویک دلیل جایی نگذاشته‌ام، برای خودم می‌خوانم و آه می‌کشم.

به درد نیاز دارم. می‌خواهم درد بکشم تا بتوانم زندگی کنم. احمقانه است؟ نه. خوشی بدون اندوه معنا ندارد. چه می‌فهمی چقدر خوشبختی وقتی درد نکشیده‌ای؟ وقتی از دست نداده‌ای، چطور به‌دست‌آوردن را درک خواهی کرد؟ وقتی اشک نریخته‌ای، چطور می‌خندی؟ وقتی در درد کسی سهیم نبوده‌ای، به چه حقی همراهش می‌رقصی؟

خودآزاری‌ام عود کرده و معده‌ام به هم ریخته و سردرد دارم. دوست دارم تمام نقشه‌هایم را ماه‌ها زودتر از موعد پیاده کنم و این قصه‌ی ناتمام به پایان برسد. دلم می‌خواهد بزنم زیر کاسه‌کوزه‌های دنیا و نشان بدهم واقعاً هیچ‌کدام داشته‌ها و نداشته‌هایم برای من اهمیتی نداشته‌اند و فقط می‌خواستم «باشم».

نمی‌دانم اگر به آن زمان برمی‌گشتم باز هم عامدانه اشتباه می‌کردم یا نه، ولی می‌دانم دیگر اینقدر به دیگران امید نمی‌بستم و خودم را به آب و آتش نمی‌زدم و تمام وجودم را وسط نمی‌گذاشتم.

خودم هم نمی‌دانم چرا نوشته‌هایی را می‌خوانم که می‌دانم به من زخم خواهند زد و داغی را تازه خواهند کرد. ولی باز هم می‌خوانمشان. دوباره و دوباره می‌خوانمشان. آنقدر می‌خوانمشان که تک‌تک جملاتشان را از بر می‌شوم. معنای پشتشان را می‌خوانم. چیزهایی می‌بینم که قبلاً ندیده بودم. عزیزانم منِ کور حقیقت را می‌بینم که کاش زودتر می‌دیدم.

این درد شده واپسین پیوند انسانی من و روزی که بگسلد نمی‌دانم چه ریسمانی مرا به اینجا بند خواهد کرد.

 

و

۱. معده‌درد امانم را بریده؛

۲. بعد از ۳۶ ساعت فقط یک جام سوپ خوردم؛

۳. لعنت به این زندگی؛

۴. باز هم لعنت به این زندگی سگی؛

۵. کاش کمی بیشتر جرئت داشتم؛

۶. گفتم لعنت به این زندگی بی‌مروت؟

نیازها

تو شاید غمگینی و شاید داری گریه می‌کنی و شاید شانه‌ای برای تسلی می‌خواهی و به من نیاز نداری. تو شاید تنهایی و شاید کسی را نداری و شاید خودت هم نمی‌دانی کجایی و به من نیاز نداری. تو شاید یکی دیگر را داری و شاید او را نداری و باز هم به من نیاز نداری.

تو به من نیاز نداری، می‌دانم تو به من نیاز نداری اما به زندگی چرا. تو به من نیاز نداری اما به این حس چرا. به من نیاز نداری اما صرفاً به بودنی ساده چرا. نیاز نداری به من اما به نیاز چرا. نیاز تو نیازی بوده که بی من برآورده شده اما این نیاز چرا؟

تو به من باز هم نیاز نداری و نمی‌دانم به چه نیاز داری اما در این لحظه اینجایم و نمی‌توانم از خودم بگریزم. هرچند به من نیاز نداری و شاید کسی دیگر را داری و نیاز تو این نیاز نیست باز هم نمی‌توانم از تو بگریزم.

تو به من نیاز نداری اما من به خودم چرا.

قاف اندوه، قعر غم

به حقیقت گناهکاری بیش نیستم. زنده بودن گناهی است که فانیان همه به آن مبتلایانند و لیک بعضی‌هایمان رندی کرده‌اند، شانس آورده‌اند و از زیر این طوق لعنت جسته‌اند.

من اما بر بلندای قاف بر صلیب گناه خویش مصلوبم و اینجایم. عفریت کریه‌المنظر دهر است زندانبانم و جگرم را ذره‌ذره پیش چشمانم از تن درمی‌آورد و من اینجایم. من اینجایم و جای دیگرم. اینجایم و می‌مانم و رهایی ندارم و دارم در دنیای متعفنی دوره می‌چرخم و جسمم در آن محبس است. اینجایم و خلاصی نتوانم، گریز نتوانم، جستن و رستن به باغ ملکوت را نتوانم.

من اینجایم و اشک در قعر مرداب می‌ریزم و سر به زیر گنداب متعفن می‌برم و خاموش نعره می‌زنم و سر به زیر این آب گندیده می‌برم و اشک می‌ریزم و به هیچی و پوچی و نیستی و عبثی این دنیا می‌اندیشم و چشمانم را بسته‌ام تا نور را عقب برانم اما گریزی نیست از مشتان بی‌رحم و کوبش بی‌امان حقیقت بر من و از نیشتر اشک و از این سردرد که امانم را بریده و جمله‌ای که سروته خود را گم کرده و آن را آغاز همان پایان است. من اینجایم و اشک در مرداب می‌ریزم.

دلی دریا بود اما خشکید. دلی خشکید و راکد شد و مرداب شد. غم بر این مرداب دل سنگینی می‌کند و سینه تنگ می‌شود، هزاران هزار اهریمن بدنهادند که به این سینه‌ی خونین پنجه می‌کشند و می‌خواهند راهی به آن معبد سرخ بیابند که چون به آن برسند، دنیایی فرو خواهد پاشید و پادشاهی روبه‌زوالی را پایان شومی خواهد رسید. اهریمنانند که می‌خواهند بر این مردابی که روزی دریایی بود، بر این لجن‌زار متعفن پایکوبی کنند. می‌خواهند رقص نحس خود را برقصند و گلویی بدرند و خونی بریزند.

سوار خسته هرگز از خود هیچ نداشت جز «خود» و هرآنچه داشت و نداشت را در قنوت کف دستان به وقت نماز چشمان بر عرشه‌ی طوفان‌زده، تقدیم کرد. غمگین است سوار چون «خود» هرگز کافی نبوده و نیست و خود هیچ است، مریض است این فکر، بعید است رهایی، سعید است مرگ و نیستی. به خیال خامی رهیده‌ است از بند و رمیده است از خلق و به دام افتاده‌ است در افکارش.

واهمه‌های سیاهند و نفرت و خشم و جوششی جنون‌آمیز برای رهایی در مبارزه‌اند و تک‌سوار خسته‌ی این دشت را بایستی در برابر طلایه‌ی سپاه نحس ایستادگی کردن تا به گاه مرگ، تا به آن دَم که دیگر نفس از سینه‌اش برنیاید و جانی در بدن نداشته باشد.

سوار خسته‌ی جان‌برکف پاسبان بتی است در پس خود، در گذشته‌اش و با نیم‌نگاهی به پشت سر است که اهریمنان پیش رو را هماورد می‌طلبد. اما وای از آن روز که موریانه‌ها بت سنگی را بخورند و بت فرو بریزد. امان از آن روزی که آذرخش فرود آید و برای سوار خسته‌جان هیچ نماند.

فغان از آن روز که پیاده‌ی تنها چشم ببندد و به سپاه اهریمنان آغوش گشاید. آن روز است که همه‌ی گیتی مرده است.

تولد‌نوشته‌ها: از تو باد برین

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید